Seguindo a exposición que desenvolve Javier Abarca Sanchís na súa tese de doutoramento (dispoñible en http://eprints.ucm.es/11419/1/T32410.pdf), o posgraffiti está representado polo stencil (ou plantilla), o past-up (ou engrudo), a pegatina e o cartel.  De todas estas manifestacións –excepto do cartel, que non se rexistraron–  podemos encontrar unha cantidade considerable de mostras, especialmente na Rúa da Oliva e na Rúa Michelena, aínda que ben é certo que en case toda a cidade podemos ver, se prestamos atención, un osiño laranxa ou unha particular máquina de escribir. A elaboración, a técnica, e sobre todo, a súa posta en escena rápida e eficaz, axiña chamaron a atención daqueles grafiteiros que acusaron certo cansazo do graffiti máis xenuíno. Con todo, e malia o prefixo pos-, ambas manifestacións xurdiron case paralelas cronoloxicamente, polo que non debemos pensar que unha é posterior á outra, senón que o posgraffiti xorde da vontade de experimentar con novos materiais e novas técnicas que, malia todo, teñen como base fundamental o graffiti. Non obstante, o concepto posgraffiti foi cuestionado como tal por Jaume Gómez Muñoz na súa tese (dispoñible en: http://roderic.uv.es/handle/10550/44759) xa que prefire falar de "creatividad pública independiente" para referirse a "la pintura a mano alzada de letras -no graffiti- personajes, iconos y logotipos (...) el desarrollo de representaciones plasmadas con plantillas, el fijado de pegatinas, carteles, engrudos y mosaicos" (Muñoz, 2015:73).